Bugünlerde çay ile ilgili kitaplar okuyorum.
Çinli meşhur çay demleme üstadlarından birine soruyorlar:
– Çay nasıl demlenmeli Üstad?
– Suyu ısıt, çayı demle ve iç, diyor.
– Ama efendim falanca şöyle bir tarif veriyor, diyorlar.
– O zaman gidin ona sorun! diyor.
Osmanlı ise çayın olmazsa olmazlarını şöyle tarif ediyor:
“Çay kadehte dîde-efrûz olmalı,
Lebreng ü lebrîz ü lebsûz olmalı.”
“Dideefrûz” göz bebeğinin içindeki ışıltı gibi…
Işıl ışıl yanan vişne renginde bir bardak hayal edin…
Kupadan bahsetmiyorum elbette, ince belli 18’inde bir dilber edasında bir bardak…
“Leb” dudak demek. “Lebreng” Dudak renginde.
Sevgilinin dudağı hani şu “yok” olan dudak.
“Lebrîz” dudak payı kalmayacak dolulukta…
Burada çaycıların üçkağıdını görmüş olsa gerek ecdad zira deve dudağı payı koymakta pek mahirler…
Ve lebsûz” “dudakları yakacak sıcaklıkta”… Öyle “imamın abdest suyu gibi” değil yani…
Yorumlar kapatıldı.