Bir vesile ile Bosna Hersek’ten Ankara’ya gelmek için yola çıktım. Malum İstanbul aktarmalı geçmek gerekiyor. Uçak İstanbul’a indi ve Ankara uçağına geçtim. Yıl 2012. Uçağımız havalandı ve düz pozisyona geçince içecek ikramı başladı. Bu arada ben de cebimden çıkardığım sakızı önce yanımdaki delikanlıya ikram etmek istedim. Buraya kadar ne var bunda bunu yazmaya ne hacet vardı, diyorsunuz. Haklısınız buraya kadar anlattıklarım biraz sonra yazacağım cümle için doldurma idi. Sonra ne mi oldu? Delikanlı “gelmişim” diye mırıldandı. Ben anlayamadım haliyle… Nereye gelmişsiniz, anlamadım, dedim. Delikanlı bunu ancak yaşayanların anlayabileceği bir heyacanla şu cümleleri kurdu: “Abi, Amerika’da öğrenciyim. Saatlerdir havadayım. İstanbul’a indiğimi biliyorum fakat bunu henüz idrak edememiştim. Sen sakız ikram edince Türkiye’ye geldiğimi idrak ettim. Amerikada kimse kimseye bir şey ikram etmez.”
Bu ikram mevzuu biz Türkler için “Ol mâhîler ki deryâ içredir deryayı bilmezler.” mısasının anlattığı gibi pek fark edilmez, bilinmez. İkram bizim normalimizdir ama yurt dışında özellikle Batı’da yanlış anlaşılmaya varacak kadar garip karşılanır.
“Türkiye’de olmak güzel
Türkiye’de ölmek güzel”
Hürmetle selam ederim.
Mustafa KAYIHAN
17.05.2023
ANKARA
Yorumlar kapatıldı.