Tehassürü Mazi

Silindi gözlerden elvahı hayat

Ne rengi gül kaldı, ne ruhsarı al;

Bir hüznü şebrenge büründü hilkat

Gönüllere doldu melali leyal.

Gurup eyleyince envarı hurşid

Kapladı dehri bir sükunu sefid;

Zulmetle kaynaştı asvatı tevhid,

Kapandı secdeye sirvei cibal.

Bir sumtu müellim sardı her yeri,

Rengi zulmet örttü çehrei dehri;

Zılam içinde gayb olan eseri

Aşikar eyledi ne şems ne hilal.

Zulmeti dicuru delerdi bazı

Kızıl bir kudretin seyyal ziyası

Gazap bulutların savtı avazı

Yırtardı sükunu leyli pür-celal.

Kalayı leyali yer yer parçalar

Hançer nuruyla berki ziyadar

Sarsılır semadan zemine kadar

Tarrakai ra’d ile zılalı eşkal.

Kaplar yine dehri bir hüznü sükun

Örter kainatı bir dudu mahzur

Siyahlar giyinen firdevsi gerdun

Yine meşbuu gam, meşbuu melal.

Leyali aşkı; hep münevver sandım

Bu derd ü elemden artık usandım

Ateşi sevdaya düşüp de yandım

Yeter çektiğim ey Rabbi müteal.